Świat kolejek wąskotorowych

Witam. W związku z tym  że, dzisiaj aura nie sprzyja pracy na dworze, postanowiłem wam w końcu przedstawić relację z powstawania tytułowego skansenu.
Pomysł zrodził się nie tak dawno, a miejsca na posesji nie brakowało, materiałów do budowy pozostało jeszcze z czasów PRL-owskich deputatów, dla czynnych pracowników, głównym celem budowy jest uchronić od zapomnienia pamięć o Kolei Leśnej Dalekie która siedzibę swą miała  w Dalekim - Tartak, tam gdzie mieszkam. W tym roku przypada setna rocznica budowy KLD, takiej okazji nie można było przepuścić. „Skansen” zlokalizowany będzie tuż za płotem, tak aby każdy przechodzień mógł go oglądać, niecałe 100 metrów od niegdysiejszej linii głównej kolei leśnej. Przedstawiać ma fragment toru 750mm wraz z taborem i semaforem. Stwierdziłem że, jeśli ja nie uczynię żadnego kroku w tym kierunku, to za parę pokoleń nikt z mieszkańców Dalekiego, nawet nie będzie wiedział o istnieniu sieci KLD.

Budowę podzieliłem na trzy etapy:
1)   Infrastruktura ,
2)   Tabor,
3)   Ogólne dopieszczanie kolejowymi artefaktami w fazie końcowej.

Etap 1) W pierwszej kolejności wybrałem miejsce na podwórku, takie aby skansen nie przeszkadzał w życiu codziennym. Po pracach pseudo geodezyjnych (wyznaczanie plantu pod torowisko i ustalenie poziomu) nadszedł czas na wejście ciężkiego sprzętu. W moim przypadku był to mój traktor Deutz D15, jednocylindrowiec z 1960 roku. Zacząłem zwozić ziemię w celu usypania nasypu na którym miał spocząć tor. Pracy było sporo przewiozłem około 10 czubatych przyczepek ziemi. Po rozsypaniu wszystkiego nadszedł czas na formowanie nasypu zgodnie z poziomem i zagęszczenie nasypu ubijaczką. Na zmianę poziomowałem zagęszczałem i uzupełniałem braki w miejscach, gdzie nasyp osiadł. Po zakończeniu prac ziemnych nadszedł czas na agrowłókninę, którą to położyłem na całej długości nasypu (około 17 metrów), aby toru nie przerastały chwasty. W między czasie powstał kozioł oporowy, który wkopałem w poduszkę piaskową na końcu nasypu. Składa się on z szyn wąskotorowych (jakieś ruskie z czasów I WŚ), podkładu z toru patentowego na szerokość 750mm oraz konstrukcji wsporczej zakopanej w ziemi, którą zrobiłem ze starego maderonu, który nadawał się tylko na kasację (w zapasie ma drugi cały i sprawny, lecz wymagający renowacji).
Później przyszedł czas na podkłady, powstały poprzez pocięcie na pół dziesięciu normalnotorowych podkładów, miejsca cięć pomazałem oryginalnym mazidłem do podkładów drewnianych. Na podkłady następnie położyłem staroużyteczne szyny typu ciężkiego S42, łącznie 4 sztuki z lat 1929, 1945 oraz dwie z 1948 roku. Szyny zostały przytwierdzone do podkładów za pomocą haków, które znalazł mój wykrywacz na wąskotorowych starotorzach, robiłem to oczywiście oryginalnym, przystosowanym do tego celu kolejowym młotem. Gdy rama toru została już wykonana nadeszła pora na tłuczniowanie. Przywiozłem około  cztery tony granitowego tłucznia i rozsypałem go w okienka pomiędzy podkładami i od ich czół. W miarę potrzeb popodbijałem i prostowałem tor, no i jakoś to wyszło około 18 metrów torowiska. Etap ten został ukończony jesienią zeszłego roku.
Wtedy też nadarzyła się okazja pozyskania semafora kształtowego. Stacja Mostówka była wtedy w trakcie modernizacji i posiadała jeszcze semafory kształtowe, które przeznaczono do kasacji. Postanowiłem nie dopuścić do skasowania choćby jednego semafora. Po wielu perturbacjach i oparciu się sprawy o dyrekcję i dyrektora generalnego PKP PLK w Warszawie, w końcu się udało. Cała procedura trwała ponad dwa miesiące, ale nie chcę już wspominać o tych żenujących sytuacjach, które w międzyczasie wystąpiły. Koniec końców w grudniu 2014, semafor zakupiony za cenę złomu dotarł na moje podwórko. Kiedy zrobiło się ciepło, przystąpiłem do renowacji. Należało uzupełnić braki, pospawać pęknięcia i dziurę w lizaku po postrzeleniu pociskiem, poprostować niektóre elementy i na koniec wszystko pomalować. Pod koniec wiosny był już gotowy do ustawienia, oczywiście obok toru. Kiedy pozyskiwałem semafor o dowiedziałem się że, jest to polski produkt z końca lat 60-tych. Podczas renowacji odkryłem zaś tabliczkę mówiącą o tym że, to produkt niemiecki z lat 40-stych, ot taka ciekawostka, prawie 80-cio letni zabytek, a miał skończyć w hucie. Semafor został postawiony dopiero po przywiezieniu lokomotywy ( o której dalej w tekście), aby nie przeszkadzał przy rozładunku.

Etap 2) Tabor ma stanowić lokomotywa + dwa wagony, dwu osiowa platforma P, oraz dwuosiowy brankard Ft. Wagony będą moją własną konstrukcją, wzorowaną na prawdziwych wagonach, w książkach o wąskotorówkach jest pełno ich szkiców. Osie do tych wagonów wraz z maźnicami przekazał mi dyrektor tartaku w Dalekim, pochodziły od dwuosiowych platform konstrukcji drewnianej, które spruchniały ze starości.
Kiedy wpadłem na pomysł budowy skansenu to od początku myślałem o pozyskaniu jakiegoś pojazdu trakcyjnego, aby postawić go na czele składu. Wtedy myślałem o zakupie wraku jakiejś spalinówki, pomyślałem że o parowozie to nawet nie ma co marzyć. Jednak losy potoczyły się inaczej. Z taborem wyszło tak że wagony będą na końcu, a pierwsza jest lokomotywa. W listopadzie miałem szkolenie BHP w Sochaczewie, po robocie postanowiłem udać się na wąskotorówkę, aby dowiedzieć się o możliwościach pozyskania jakiegoś pojazdu i wybrać sobie ewentualnie coś zza blaszanej bramy. Rozmowy zakończyły się pomyślnie i niedługo zacząłem negocjację ze sztabem w Warszawie. Całość formalności urzędowych trwało ponad pół roku, ale w końcu się udało. Oczywiście bezpośrednio sam na siebie nie mogłem od tak pozyskać parowozu. Pomogły mi w tej sprawie: Starostwo powiatowe w Wyszkowie, mój zakład pracy i inne osoby związane z koleją, które to wystawiły odpowiednie opinie, udowadniające że, jestem odpowiednia osobą do podjęcia się odbudowy i utrzymania zabytkowej maszyny. 6 lipca Orenstein & Koppel 1372 (dawniej Cukrownia Brześć Kujawski 9) wynajętym przez mnie transportem zawitał w moje progi.
Stan samowarka przedstawia się bardzo źle, a z każdym zdemontowanym elementem, okazuje się być jeszcze gorzej. Posiada wiele braków, wiele elementów jest skorodowanych na wskroś. Żadna z blach poszycia nie nadaje się do odrestaurowania. Nie ma co się za nadto zamartwiać, jego budowa jest prosta jak budowa cepa i wszystko da się dorobić z obecnie dostępnych materiałów. Oczywiście nie szykuję go do jazdy i niektóre elementy można zastąpić atrapami wzorowanymi na oryginale. Mimo to wymaga on masę pracy i nakładów, ale pomału wszystko idzie do przodu. Na koniec chciałem sprostować rok produkcji. W ilostanie zachowanych parowozów jest podany rok 1905, ale wszystkie dokumenty w muzeum wskazują rok 1904 i szczerze to na nich się wolę opierać, chyba że ktoś z was ma na to jakiś inny twardy dowód.


Etap 3) W końcowej fazie projektu ustawię jakieś wskaźniki, oświetlę teren, itp. Etap ten może się przeplatać w międzyczasie na zmianę z innymi. Przewiduję że, całość pochłonie kilka lat z mojego życia. Nie oczekujcie od mnie szybkiego tempa, bo w między czasie pracuję i mam też inne obowiązki domowe. Wolny czas wolę poświęcić na prace na wąskim torze niż na buszowanie po internecie.

Dla formalności  i rozwiania mitów, chciałem poinformować że, na budowę tego projektu nie dostałem do tej pory od nikogo ani złotówki, jak na razie wszystko finansuję sam, ze swojej pensji. Nie ma co mi zazdrościć, ponieważ parowóz jest praktycznie kupą złomu na kołach, w którą trzeba włożyć wiele serca i pracy, a po za tym jego sprowadzenie też do lekkich i prostych rzeczy nie należało.

Zapraszam zatem do oglądania zdjęć i komentowania.
Pozdrawiam  też wszystkich entuzjastów wąskich torów, szczególnie tych sceptycznie nastawionych do projektu budowy mojego skansenu.

Dalsza porcja zdjęć.

Przedstawiam zdjęcia parowozu, zarówno w całości i podczas pierwszych prac konserwatorskich. Wtajemniczonym nie muszę chyba tłumaczyć, że podczas tak szeroko zakrojonej naprawy, parowóz należy rozebrać na czynniki pierwsze. Z racji ograniczonych możliwości, darowałem sobie wywiązywanie zestawów kołowych i demontażu kotła.
Podczas prac zewsząd sypała się rdza i brud. Na jednym zdjęciu widać taczkę. Kiedy pozbierałem to wszystko do kupy, to uzbierało się tego cztery takie taczki i to jeszcze nie koniec. No cóż 50 lat odstawki robi swoje.

I ostatnia porcja fotek na dziś.

Fajna ozdoba podwórka.

Podziwiam zapał do walki z urzędami ....

Trzymam kciuki za powodzenie przedsięwzięcia  :)

Jestem pod wielkim wrażeniem. Podziwiam i kibicuję. I gratuluję wytrwałości. Wyrwanie semafora od PKP, parowozu od Mauzoleum... No, no. Nie w kij dmuchał. Sama budowa toru przy tym wydaje mi się drobnostką :)

Mateuszu, nie wiem czy dokładnie czytałeś te komentarze na facebooku, ale chciałbym coś wytłumaczyć. Nasza wyszkowska ekipa chciała odnieść się do tego że od momentu kiedy Gmina Wyszków kupiła dworzec kolejowy staramy się o pozyskanie miejsca pod izbę tradycji/pamięci kolejowej. Oczywiście bez rezultatów i ze względu na inne obowiązki tracimy już nadzieję. Czujemy się lekko pokrzywdzeni ponieważ Starostwo czy też Gmina Wyszków wspomaga inicjatywy o mniejszym znaczeniu, a w Wyszkowie nie ma nawet muzeum, w którym powinien się znajdować dział kolejowy.

Trudno, nasze działania jak widać nie są takie ważne i potrzebne. Mam nadzieję tylko że ludzie zainteresują się że w Dalekim istnieje taki pomnik choć ja osobiście postawiłbym go w bardziej widocznym miejscu.

Pozdrawiam!

Po stu godzinach pracy przy parowozie, przyszedł czas na małą aktualizację. W pierwszej kolejności chciałbym podziękować Kucykowi za podpowiedź o użyciu gazów. Po podgrzaniu udało się ruszyć większość śrub i zawiasów, ale łatwo nie było. Udało mi się zdemontować drzwiczki kotłowe, lecz wielokrotna próba ich rozruszania nie dała rezultatu, prawdopodobnie pomoże tylko  dobra prasa. Obecnie zapieczone drzwi do dymnicy oraz ich zakrętki, chodzą jak w zegarku. Zdemontowane i porozpinane zostało też stawidło Allana. Jak widać na zdjęciach, zdemontowałem oba zapieczone i zdekompletowane urządzenia cięgłowo -zderzne.
Dziurawa jak ser szwajcarski podłoga, odeszła w kąt wraz z stopniami wejściowymi. Wiszący na rdzy popielnik został zdjęty, a niektóre jego kształtowniki, zostaną powtórnie wykorzystane. Zdjąłem też pozostałe obsady klocków hamulcowych, główny wiązar z prawej strony oraz z konieczności, tylny zgarniacz. Najwięcej czasu zajęło mi rozmontowanie przekładni hamulcowej, która była tak zapieczona, że nie przychodzi mi do głowy inny, większy przykład zapieczenia czegoś we wszechświecie. Dopiero po użyciu podnośnika hydraulicznego, gazów, WD oraz specjalistycznego ściągacza, w końcu udało się to całe dziadostwo zdjąć. Po oczyszczeniu i zakonserwowaniu, wraz ze zdjętym głównym cięgłem hamulcowym, zamontuje to z powrotem, tak aby hamulec normalnie działał. To chyba jak na razie tylko tyle. Na koniec oczywiście, odjechały kolejne dwie taczki gruzu.

Reszta zdjęć.

Pora na niewielką aktualizację. Z racji nadejścia kalendarzowej zimy parowóz został przygotowany do zimowania, poprzez zabezpieczenie go plandekami, aby do środka nie dostawał się deszcz i śnieg. Przedtem zdemontowałem też blachy, wiszące na rdzy po bokach dymnicy oraz zabezpieczyłem w garażu wszystkie zdemontowane elementy, gdzie powoli będę je rekonstruował.

Dobry wieczór .
Na jakim etapie jest remont parowozu ?

Na takim etapie że, wszystko stoi w miejscu, obecnie trwają sprawy formalno - prawne dotyczące dalszych prac.
Jak wiadomo zmieniła się nazwa Muzeum Kolejnictwa na Stację Muzeum, wiąże się to z tym że, trzeba napisać nowy aneks do umowy pomiędzy powiatem a muzeum. W międzyczasie za kadencji byłego już dyrektora Pana Szczerbakowa, mój parowóz i wszystkie inne zostały wpisane do rejestru zabytków. Aby teraz kontynuować pracę przy parowozie niezbędne jest uzyskanie zgody na renowację od konserwatora zabytków, wynająć odpowiednią osobę z uprawnieniami konserwatorskimi, która to prowadziła by nadzór nad prowadzonymi pracami i "strzegła" aby przypadkiem nie został popełniony błąd przy pracach np. źle dobrany odcień farby typu karmin zamiast karmazynu itp. Należy też przedstawić podczas składania wniosku do konserwatora, odpowiedni program prac konserwatorskich. Jeżeli konserwator wyraził by zgodę na kontynuowanie prac można by było dopiero wprowadzić aneks do umowy i na nowo ją podpisać. Dopiero po podpisaniu można starać się o środki na remont parowozu i tak koło się zamyka, mam związane ręce i nie mogę nic zrobić przy parowozie bez tych wszystkich formalności. Mam nadzieję że, nie stanie się najgorsze czyli, brak zgody  na dalsze prace z uwagi iż nie jestem instytucją uprawnioną przez Ministerstwo Kultury do prowadzenia konserwacji obiektów zabytkowych, (nie pamiętam czy czasem nie są wymagane też ukończone studia wyższe w tym kierunku). Najważniejsza w Polsce jest oczywiście biurokracja, nie liczy się własna wiedza i umiejętności oraz dobre chęci, bez odpowiednich "papierów" nic nie można zrobić i tak to właśnie wygląda.

Życzę powodzenia w papierologii ! Oby się wszystko udało i parowóz znów puścił dym z komina ! :)

Dzięki, miejmy nadzieję że wszystko się dobrze skończy. Ciekawe tylko ile to się będzie jeszcze ciągnęło.

"W międzyczasie za kadencji byłego już dyrektora Pana Szczerbakowa, mój parowóz i wszystkie inne zostały wpisane do rejestru zabytków."
To w sumie ciekawe. Zgodnie z prawem obiektów znajdujących się na inwentarzu muzeów nie wpisuje się do rejestru zabytków (a te, które wcześniej były wpisane wykreśla się). Musiał to być skutek zmiany statusu przy przekształcaniu Mauzoleum w Stację. Muzeum Kolejnictwa formalnie zlikwidowano, więc lista zabytków trafiła do konserwatora z wnioskiem o wpis.
Faktycznie od strony formalnej Stacja Muzeum jest instytucją kultury, która jako całość nie ma statusu muzeum. Z drugiej strony w jej strukturze wydzielono "nieposiadający osobowości prawnej oddział muzealny – Muzeum Kolejnictwa – funkcjonujący na podstawie regulaminu, o którym mowa w art. 6. ust. 6 ww. ustawy" [z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach]. Przy tym oddziale funkcjonuje filia - Muzeum Kolei Wąskotorowej w Sochaczewie. Teraz obiekty, które zostaną wpisane do inwentarza oddziału muzealnego powinny być z rejestru wykreślone. Pytanie tylko, czy dotyczy to również "Twojego" parowozu, bo może on pozostać własnością instytucji kultury Stacja Muzeum pozostając poza oddziałem muzealnym (choć nie widzę w tym sensu). Ogólnie ktoś chyba narobił bałaganu najpierw likwidując jedno muzeum, a dopiero potem powołując nowe.

""strzegła" aby przypadkiem nie został popełniony błąd przy pracach np. źle dobrany odcień farby typu karmin zamiast karmazynu itp."
Przede wszystkim strzegła przed pomysłami typu "przy użyciu palnika i części Px48 przeróbmy Tw53-13956 na Pw53-02", albo "wywalmy stary kocioł i zróbmy nowy ze starej beczki - z zewnątrz nie będzie widać różnicy".

"nie jestem instytucją uprawnioną przez Ministerstwo Kultury do prowadzenia konserwacji obiektów zabytkowych, (nie pamiętam czy czasem nie są wymagane też ukończone studia wyższe w tym kierunku)."
Generalnie osoby prowadzące prace konserwatorskie przy zabytkach ruchomych powinny mieć ukończone wyższe studia w zakresie konserwacji zabytków, ewentualnie przygotowanie praktyczne w dziedzinach nieobjętych programem tych studiów (odpowiednie zaświadczenie wydaje konserwator). Tak więc faktycznie możesz mieć problem.

Stety-niestety, Muzeum Kolejnictwa miało dość "swobodne" podejście do swoich zbiorów. Z jednej strony ułatwiało to pewne sprawy w sytuacji dramatycznego braku sił i środków, z drugiej niejeden cenny zabytek uległ przez to uszkodzeniu czy wręcz zniszczeniu. Do tej pory korzystałeś ze swoistej luki w polskim prawie, wynikającej z założenia, że muzeum jako instytucja wyspecjalizowana w ochronie zabytków z urzędu "wie co robi". Z tego powodu nie stawia się szczegółowych wymogów w odniesieniu do zabytków wpisanych do inwentarza muzealiów. Skutki jak wiemy bywają różne.

Szczerze mówiąc, najlepiej dla Ciebie byłoby, gdyby parowóz wpisano do inwentarza oddziału muzealnego Muzeum Kolejnictwa, bo prowadzenie prac pod okiem konserwatora (i z drugiej strony Stacji Muzeum jako właściciela) może okazać się bardzo kłopotliwe.

Mam wrażenie, że ten przepis zniknął kilka lat temu.

Aż sprawdziłem, bo z muzealiami na ogół nie miewam do czynienia, ale nie - w tekście jednolitym opublikowanym we wrześniu 2014 nic się nie zmieniło (zajrzałem również na stronę BIP Ministerstwa (http://bip.mkidn.gov.pl/pages/legislacja/prawo-w-dziale-kultura-i-ochrona-dziedzictwa-narodowego/ochrona-zabytkow.php) i jest tak samo):


Obecnie trwają prace nad nowelizacją ustawy, ale dotyczą one głównie statusu wojewódzkich konserwatorów i z naszej perspektywy niewiele się zmienia (tabliczki oznaczające obiekt zabytkowy będą montowane obligatoryjnie na wszystkich budynkach zabytkowych).

A to już napisałem wcześniej i sądzę, że to właśnie było przyczyną wpisu do rejestru. Jednocześnie Stacja Muzeum ma oddział muzealny, zwany Muzeum Kolejnictwa, który działa na podstawie ustawy o muzeach ;). Pytanie, jak oni zamierzają to wszystko zorganizować...

Nie no oczywiście wiem na czym miałby polegać taki nadzór, tylko chodziło mi w tym przypadku o to że znalezienie takiej osoby z uprawnieniami i dobrze znającej się na rzeczy nie jest łatwe. Załóżmy że nadzór prowadziła by osoba nie mająca dotąd związku z koleją i pojęcia o parowozach, to mogły by wychodzić takie kwiatki. Stacja Muzeum bierze to na siebie, nie wiadomo jeszcze kto zostanie takim nadzorcą, na pewno ktoś najbardziej korzystny.
Przykład tego parowozu jest etapem pilotażowym, jako pierwszy zostanie on remontowany pod nadzorem konserwatorskim i właśnie na nim Stacja Muzeum nauczy się jak mają być prowadzone formalności w takich przypadkach. Na koniec dodam że parowóz jest  dawno w rejestrze muzealiów, co powinno podobno przewyższać rangą zabytek i wpisanie do rejestru zabytków nie miało sensu, ot takie luźne rozmowy prowadziłem w muzeum. Być może tak jak piszecie coś się zmieniło w tej sprawie/ustawie.

Mam mieszane uczucia. Znane są przypadki bezkarnego wysyłania przez muzea eksponatów na złom, bo przecież w RZ nie były.

Witam, na koniec roku czas na małą aktualizację. Niestety sprawa parowozu porusza się do przodu w takim tempie tak jak on sam, czyli stoi w miejscu. Cały sezon został praktycznie zmarnowany, szkoda już nerw, mam nadzieję że z wiosną nadejdą lepsze czasy.

Sezon jako dla ogółu skansenu nie przepadł na szczęście w całości. W międzyczasie udało mi się pozyskać drewniane słupy energetyczne, na których to był zamontowany dawny transformator na terenie tartaku. Po odpowiednim obrobieniu zostały zaadoptowane do moich potrzeb, wyprodukowane zostały w 1961 roku. Do słupów pozyskałem odpowiednie poprzeczki telefoniczne, a po ich odrestaurowaniu i uzupełnieniu izolatorów były gotowe do montażu na słupie. Załatwiłem też oryginalne "kultowe" lampy oświetleniowe z 1959 roku, które to były w koszmarnym stanie, wymagały ogromu pracy.
Latem dotarły do mnie staroużyteczne szczudła słupowe, które po wykopaniu dwu metrowych dołów, zostały ustawione po obydwu stronach toru. Po jednej pod słupy napowietrznej linii teletechnicznej, po drugiej zaś stronie pod słup oświetleniowy z rozdzielnią.

Kiedy słupy były zamontowane do podstaw można było przystąpić do ich kompletowania. Telefoniczne dostały po dwie poprzeczki z 16 izolatorami oraz tabliczkami z lokatą i kierunkiem do gniazda (gniazda jeszcze nie zdobyłem, także nie jest jeszcze zamontowane), należy jeszcze też rozciągnąć druty Na słupie el. zamontowałem rozdzielnię z bezpiecznikami, do której to doprowadzona została instalacja el. z domu,  od rozdzielni wychodzą przewody do semafora, lamp ośw. a w przyszłości do wagonu brankardu. W sumie zużyłem już około 50 metrów przewodów. Lampy zyskały nowe kolory, osprzęt i lepszy odbłyśnik, zamontowałem w nich żarówki żarowo-rtęciowe o mocy 2x 160W, dają fajny efekt i bardzo dużo światła. W końcu i semafor doczekał się podłączenia i dopiero teraz może w pełni wywiązywać się ze swoich funkcji. Miejmy nadzieję że te zielone światło nie będzie tylko kolorem przysłony, ale i też wskazaniem przyszłości.
Pozdrawiam i życzę wszystkim szczęśliwego nowego roku 2017!

Ciąg dalszy zdjęć.

I na koniec semafor L.

Witam

Gratulacje, wygląda to bardzo ładnie. Nie wiem tylko, czy te żarówy pasują ,,wiekowo" do tych pięknych opraw.
Życzę wszystkiego najlepszego w Nowym Roku  i żeby sprawa parowozu wreszcie ruszyła do przodu...

pozdrawiam - Juras

Oczywiście, że pasują. Do tego typu opraw nie posiadających statecznika lampy żarowo-rtęciowe są najlepszym rozwiązaniem. Na pewno dają więcej światła od żarówki. I wiekowo jak najbardziej pasują, rozwiązanie to było stosowane. Oczywiście można by było pokusić się o zamocowanie stateczników, aby lampy rtęciowe zamocować. Na pewno będzie to trochę wydajniejsze jeśli chodzi o zużycie prądu. Można też całkiem nowocześnie LEDy zamocować, tutaj już zużycie prądu by było drastycznie mniejsze, a barwa światła bardzo zbliżona do oryginalnej.
No, ale jeśli ma być historycznie to tylko żarówka, albo MIX.

Akurat w jednej oprawie siedziała właśnie taka żarówka i dlatego stwierdziłem iż takie zastosuję. Rtęciówki maja taki swój peerelowski klimacik, czego nie można powiedzieć np. o sodówkach, które są co prawda wydajniejsze i mają dziwny odcień światła. Zwykła żarówka nie dawała by raczej tyle światła, a ledy choć są naprawdę dobre, to nie pasowały by tutaj swoją nowoczesnością. Stwierdziłem że nie ma co liczyć się z kosztami prądu, skoro chce się mieć taki oryginalny "wycinek historii", z resztą tych lamp nie palę cały czas, tylko w razie potrzeby, czy okazji.

Odświeżam, a właściwie odkopuję wątek. Parę lat temu byłem u Mateusza i to co widziałem zapowiadało się nieźle. Ciekawy jestem jakie są dalsze losy parowozu jak i całego skansenu. Może on sam się odezwie lub ktoś, kto ma jakieś informacje w sprawie.

pozdrawiam - Juras

Już odpowiadam. Otóż po kilku latach problemów jakie wynikły po wpisaniu parowozu do rejestru zabytków, zmian statutowych muzeum itp, sprawa w końcu wyszła na prostą i prace mogą być dalej kontynuowane. Dodatkowo umowa najmu została wydłużona o kolejny okres (który notabene został skrócony wcześniej innym aneksem), oczywiście będą też kolejne możliwości przedłużenia. Zgromadziłem już chyba cały potrzebny mi sprzęt do odbudowy, także można działać. Jak na razie to udało się pospawać dziurawą dymnicę. No ale jak to w życiu bywa, z czasem zmieniają się priorytety (ślub, remont domu, itd) no i siłą rzeczy prace skansenowe musiały odjechać na boczny tor, ale też się do nich oczywiście wróci.
Z mniej pozytywnych wieści, to kolejny sponsor wycofał się z dofinansowania (a to kowid, a to kryzys, wojna i nie wiadomo co jeszcze) no i nie zapowiada się aby można było uzyskać jakieś środki na zakup materiałów do odbudowy oraz chemii, także wszystko samemu od początku z własnej kieszeni idzie. Ostatnio udało się pozyskać brakujące klocki hamulcowe z obsadami z BKL, za co i tutaj dziękuję.
No to tak w skrócie.

No to życzę sukcesów i mam nadzieję,że w przyszłym roku coś konkretnego będzie widać. Jak będę w Kamieńczyku, to może zajrzę. A na razie wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia i chęci oraz środków na budowę skansenu.

pozdrawiam - Juras

Dzięki wielkie. Można śmiało zajrzeć przy okazji ;)